Een goede dokter…

Ik heb nachtdienst. We zijn net begonnen en het noodsein gaat af. Samen met de anesthesioloog ga ik naar de shockroom. De vooraanmelding luidt: ‘Persoon gevonden in badkamer. Waarschijnlijk gevallen, bewusteloos, geen reactie, ABC-stabiel.’ Verwachte aankomsttijd een tiental minuten. De patiënt wordt binnengebracht. Een oudere man. Inderdaad bewusteloos met geen reacties op prikkels. We vermoeden een neurologische aandoening. 

Tekst: Benedikt van Loo - Foto: Martijn Gijsbersten

Zijn echtgenote is meegekomen. Blijkt dat hij in de badkamer tanden aan het poetsen was voor het slapen gaan, toen ze een soort plof hoorde. Hij was in elkaar gezakt en reageerde niet meer. Ze zit er wat verslagen bij, misschien is gelaten een beter woord.

In afwachting van de CT-scan en de neuroloog gaat de anesthesioloog bij haar zitten. Ze begint een gesprek en we horen dat Alzheimer de man al lang in zijn klauwen had. Ondanks alle moeilijkheden die dat met zich meebrengt kon hij nog thuis blijven en daar was ze blij om. Een leven lang samen, veel herinneringen en mooie momenten. Dat wilde ze, als het even kon, niet gescheiden in een tehuis beëindigen. Ik merk dat dit mijn collega raakt en ze voert het gesprek verder. Niet met technische geneeskundige taal en details. Wel met veel empathie voor hun leven samen en kinderen die nu onderweg zijn voor wat hoogstwaarschijnlijk een afscheid van hun vader zal worden.

Deze man heeft verder geen anesthesiologische zorg nodig en dus gaan we beiden terug naar de operatiekamers. Als we in de discretie van de lift staan zeg ik haar diep gemeend: ‘.., Wat ben jij een goede dokter.’

En toen zag ik een traan verschijnen. •

Benedikt Van Loo

Anesthesiemedewerker/SPS,

locatie Meibergdreef 

b.d.vanloo@amsterdamumc.nl

column