‘Ik voelde me trots als
ik naar huis ging’

Priscilla zit in een afkickkliniek als ze erachter komt dat ze zwanger is. Haar eigen woning is op dat moment niet meer dan een kamer vol troep, ze zit in de schuldsanering en met haar vriend heeft ze een vechtrelatie. Toch weet ze zeker dat ze dit kindje wil krijgen.

Tekst: Kim Muntenaar - Foto: Gerritjan Huinink

“Na mijn detoxweek in de kliniek mocht ik overdag naar buiten en was ik vrij om naar mijn vriend te gaan. Vier weken later bleek ik zwanger te zijn en ben ik doorverwezen naar Amsterdam UMC in Zuidoost, wat ik echt een drama vond, want ik woon zelf in West. Ik wilde een gewone verloskundige, in de buurt, maar door mijn drugsverleden mocht dat niet. Ik gebruikte al twaalf jaar, van huis uit meegekregen. Thuis waren er veel ruzies tussen mijn moeder en stiefvader, die vaak gewelddadig werden. Met hen heb ik ook voor het eerst drugs gebruikt, ik moet ongeveer veertien zijn geweest.

In de periode voor ik in verwachting raakte, zag ik het door allerlei omstandigheden niet meer zitten en gebruikte ik meer dan ooit. De zwangerschap maakte me sterker en mijn verloskundige Lucienne hielp me er echt doorheen. Door haar ben ik gebleven, ook al moest ik tot ik hoogzwanger was op de scooter naar het ziekenhuis komen. Zij had vertrouwen in me en was zo positief. Ik voelde me elke keer trots en blij als ik weer naar huis ging.

Dat ik deze zwangerschap ben doorgekomen zonder terugval is zo’n overwinning. Voor ik zwanger werd had ik niks om voor te gaan. Nu heb ik Milica, ben ik uit de schuldsanering en zijn mijn vriend en ik gelukkig en allebei clean. Alleen nog wachten op een huis met een tuintje. Ik ga het honderd procent anders doen dan mijn ouders en zorgen dat Milica de gelukkigste meid van de wereld wordt.” •

Jouw patiënt in DNA?
Mail dnaredactie@amsterdamumc.nl.

DE PATIËNT