Gan van Samkar (64)

Anesthesioloog

“Ik ben begonnen toen mijn kleindochter net geboren was: ik wilde mooiere foto’s dan die iPhone-kiekjes. Met mijn nieuwe Sony camera maakte ik al snel mooie beelden, dus ik zocht wat meer uitdaging. 

Tekst: Catrien Spijkerman - Foto: Martijn Gijsbertsen

Ik ging aan de slag met beweging: in een studio gooit bijvoorbeeld een model poeder in de lucht, wat wervelende foto’s oplevert met een hoger kunstgehalte. Alsof je naar een sneeuwstorm kijkt. Het is heel technisch werk: ik gebruik vijf flitsers die ik moet synchroniseren. De handeling van het model duurt maar één seconde, die ik moet zien te vangen in meerdere beelden. 

“Ik maak ook oogfoto’s: een iris van heel dichtbij. Dat vergt weer heel andere technieken, en een macrolens. Ik hou erg van ballet, dus onlangs heb ik een balletschool gebeld om te vragen of ik iets voor ze kon betekenen. Ik viel met mijn neus in de boter, want hun fotograaf bleek ziek. Ik mocht foto’s maken van de kindervoorstelling. Ik flitste niet en probeerde niet te veel te bewegen om maar niet op te vallen. Ik maakte me onzichtbaar - net als ik in het ziekenhuis ook altijd een beetje ‘onzichtbaar’ ben als anesthesioloog.  Veel patiënten weten niet precies wat ik kom doen. 

“Mijn werk in het ziekenhuis is bloedserieus, ik sta de hele dag op scherp omdat er elk moment in de operatiekamer iets mis kan gaan. Als je onvoorbereid bent, kan er iets verschrikkelijks gebeuren. Fotografie geeft mij een lichte kant: ik kan focussen op technische dingen, zonder die druk. Een onvoorbereid moment kan juist leiden tot een onverwachte mooie foto.”