Met pijn in het hart nam Ruud de Best (69) 15 augustus officieel afscheid van locatie AMC als afdelingsassistent. Ruud kent iedereen en iedereen kent Ruud. ‘Ik droom zelfs over mijn werk.’

Tekst: Jasper Enklaar -  Foto: Shutterstock

“Hé pik, hoe is het nou?” Ruud de Best heeft op het voetenplein nog nauwelijks plaatsgenomen voor zijn afscheidsinterview en de eerste bekende meldt zich al aan zijn tafel. Tijdens de wandeling door het immense gebouw van locatie AMC zullen er nog vele volgen. Het is duidelijk dat Ruud de afgelopen in 43 jaar tijd een boel vrienden heeft gemaakt.

T

Manusje van alles
Zijn eerste stappen zette hij in 1980 in het Binnengasthuis, de voorganger van het latere AMC. Ruud werkte in de bouw, maar een vriend die hij kende uit de sportschool dacht dat het ziekenhuis wel iets voor hem was. Als afdelingsassistent werd hij onder meer verantwoordelijk voor spullen naar het lab brengen, bloed en medicijnen ophalen en bijvullen en de kamers klaarmaken voor patiënt. “Ik ben hier echt een manusje van alles.”

Door sommigen wordt hij zelfs de ‘hustler’ genoemd, de regelaar. “Omdat ik iedereen ken, krijg ik veel voor elkaar. Het is een beetje geven en nemen in het bedrijf. Soms moet je weken wachten als iets stuk is. Dan regel ik toch even dat het meteen in orde wordt gemaakt. In de jaren negentig had ik zelfs een handeltje met

sigaretten, vuurwerk en kleding, met klantjes door de hele organisatie heen. Maar daar heeft de Raad van Bestuur uiteindelijk een stokje voor gestoken. Ik wilde natuurlijk niet mijn baan kwijt.”

‘Hier ligt mijn hart’

Bij de lift naar de achtste verdieping komt hij weer een collega tegen. “Hoe is het man?” vraagt Ruud vrolijk. “Ach we modderen door” is het antwoord. “Doorgaan? Kon ik het maar!” , reageert Ruud. Op de kinderafdeling begroeten de dames achter de receptie hem enthousiast. “Dit is mijn afdeling, hier ligt mijn hart. Bijna veertig jaar lang heb ik de Kinderoncologie gedaan. Het contact met de patiënten ga ik denk ik het meeste missen. Ik regelde bijvoorbeeld ook de videobanden en later dvd’s voor de kinderen. Dan ging ik met een fluitje door de gang, als een soort cliniclown. Hoe ziek ze ook waren, toch kwam altijd weer die glimlach.”

Zijn moeilijkste moment was de verhuizing in 2018 van Kinderoncologie naar het Maxima Centrum in Utrecht. “Ik heb een groot feest georganiseerd voor de kinderen. Met artiesten, cadeautjes en lekker eten. Dat was grandioos. Het deed me pijn om al die kinderen te zien gaan, zeker die ik al heel lang kende. Daar bouw je toch een band mee op. Natuurlijk was het werk soms ook zwaar, vooral als zo’n bedje ineens leeg was. Gelukkig werkte mijn vrouw hier ook, op de afdeling Kinderchirurgie. Met haar kon ik het wel delen als dat nodig was. Maar je moet vooral jezelf steunen.”

Lader en melkbeker

Op 18 augustus 2020 ging Ruud met pensioen, maar nog dezelfde dag nam de organisatie hem weer in dienst – bij de afdeling Hematologie. Daar neemt hij vandaag ook nog even een kijkje – in het voorbijgaan groet hij een Spaanstalige schoonmaker: “Ola, como esta?” Zijn lader en melkbeker blijken nog op de afdeling te liggen. Ook hier wordt hij met open armen ontvangen. “Een kleine, intieme afdeling, met een hecht team. Heel gemoedelijk. Daar heb ik de laatste jaren echt wel weer mijn draai gevonden.”

Wie denkt dat Ruud nu achter de geraniums gaat zitten, vergist zich. “Ik ben altijd met plezier naar mijn werk gegaan. Ik ken in dit gebouw alle hoeken en gaten. Het voelt nu nog alsof er iets van me afgepakt wordt. Ik droom zelfs over mijn werk. Als ze me morgen vragen om terug te komen, ga ik dezelfde dag nog aan de slag. Ik kan niet stilzitten. Ik heb ook een sportschool en een spareribs-lijn gehad. Ik heb al gesolliciteerd bij een paar sportscholen en zelfs bij de supermarkt om de hoek. Voor mijn part ga ik vakken vullen. Als ik niet onder de mensen ben, word ik depressief.”  •