Arbeidsmarkt
‘Mijn werk is te leuk om te stoppen”
Rinske Pastor was een klein meisje toen haar broer met een spijker in zijn schouder thuiskwam. “Mijn moeder trok hem er zo uit. Toen wist ik: ik wil verpleegkundige worden.” Pastor is dat op haar 74e nog altijd, omdat ze mocht doorwerken na haar pensioen. Dit wordt voor steeds meer medewerkers mogelijk.
Tekst: Jolien van der Kleij - Foto: Martijn Gijsbertsen
‘We zijn soepeler geworden’
“Sinds twee jaar krijgen we steeds meer aanvragen van pensioengerechtigde medewerkers die graag willen blijven”, vertelt Yolande van der Linden, HR-directeur. “In beginsel ben ik voorstander van ruimte geven aan een nieuwe generatie. We hebben nu eenmaal een einddatum voor het werkende leven afgesproken in ons land. Tegelijkertijd zie ik dat mensen steeds fitter oud worden, dat er een tekort op de arbeidsmarkt is en dat we enorm gebaat zijn bij goede en ervaren medewerkers. Mijn mening is in de loop der tijd dus wel genuanceerd. Daarom is ons beleid soepeler geworden. De afspraak is nu dat directeuren van divisies en diensten zelf beslissen of iemand kan blijven. Daar horen wat spelregels bij, zoals een jaarlijkse evaluatie. Dit beleid toetsen we elk jaar opnieuw met de raad van bestuur.”
“Mijn hart ligt hier”, zegt Pastor, wijzend naar de afdeling Neurologie op locatie VUmc. “Ik vind mijn collega’s en patiënten zo leuk. Laatst kreeg ik nog een berichtje van een patiënt, die ik lang heb verpleegd. Haar partner was overleden, heel verdrietig. Ze schreef dat hij het altijd zo waardeerde dat ik vroeg hoe het met hém ging, toen zijn vrouw zo ziek was. Iets voor iemand kunnen betekenen, dat is zo mooi aan mijn werk.”
‘Knoop in mijn maag’
Haar man stopte op zijn 60e met werken. “Ik ga nog een jaartje door”, zei Pastor. Dat werd nog een jaar, en nog één. Uiteindelijk kreeg ze met 65 jaar en 3 maanden, haar pensioengerechtigde leeftijd, een officieel afscheidsfeestje. Ze genoot ervan, maar voelde ook een knoop in haar maag. Haar werk was eigenlijk nog te leuk om te stoppen. “Als je iemand nodig hebt, kun je me bellen”, zei ze tegen haar leidinggevende. En dat deed hij gelukkig. Lonkte de vrijheid dan niet? “Ik vind lezen en tijd doorbrengen met mijn familie heerlijk, maar hier werken ook”, lacht Pastor. “En reizen heb ik gedaan toen ik jonger was, dus dat hoeft niet meer. Niet mee wachten tot je pensioen, hoor. Je weet nooit hoe het leven loopt.”
Basil Waldmann, hoofd Neurocentrum, KNO en Kort verblijf, is supertrots op Rinske, Carol, Lisa en Fred, de 67-plussers in zijn team. Waldmann: “Je hoort in de media vaak hoe zwaar verpleegkunde is, maar het is óók een heel mooi vak. Er is zoveel kennis, ervaring en vakmanschap in deze beroepsgroep. De generatie die nu met pensioen gaat, koos deze baan voor het leven. Ze zijn loyaal, gedreven en willen graag mee blijven draaien in de maatschappij. Ik vind het een gemiste kans om ze niet te vragen of ze willen blijven werken op onze afdeling. Als je wilt stoppen, moet je stoppen. Dat juich ik toe, hoor. Er zijn afdelingen waar het werk het minder goed toelaat en je moet ook ruimte maken voor de nieuwe generatie. Maar als iemand wil blijven, dan bekijk ik graag samen wat er mogelijk is.”
10.000 stappen
“Ik kan bijvoorbeeld niet meer zwaar tillen, maar ik kan nog wel iemand draaien met een collega of met een glijmat”, legt Pastor uit, die nog 2 tot 3 keer per week werkt. “Ik merk wel dat ik ouder word. Het is lichamelijk best zwaar, je loopt soms 10.000 stappen op een dag hier in het ziekenhuis.” Daarom heeft ze besloten dat ze in november, op haar 74e, nu toch echt gaat stoppen. ‘Ja ja, dat zal wel’, zeggen haar collega’s plagend. En hoewel dat twijfelende gevoel weer opspeelt, weet ze het nu echt zeker. “Het is goed zo.” •
M
Arbeidsmarkt
‘Mijn werk is te leuk om te stoppen”
Rinske Pastor was een klein meisje toen haar broer met een spijker in zijn schouder thuiskwam. “Mijn moeder trok hem er zo uit. Toen wist ik: ik wil verpleegkundige worden.” Pastor is dat op haar 74e nog altijd, omdat ze mocht doorwerken na haar pensioen. Dit wordt voor steeds meer medewerkers mogelijk.
‘We zijn soepeler geworden’
“Sinds twee jaar krijgen we steeds meer aanvragen van pensioengerechtigde medewerkers die graag willen blijven”, vertelt Yolande van der Linden, HR-directeur. “In beginsel ben ik voorstander van ruimte geven aan een nieuwe generatie. We hebben nu eenmaal een einddatum voor het werkende leven afgesproken in ons land. Tegelijkertijd zie ik dat mensen steeds fitter oud worden, dat er een tekort op de arbeidsmarkt is en dat we enorm gebaat zijn bij goede en ervaren medewerkers. Mijn mening is in de loop der tijd dus wel genuanceerd. Daarom is ons beleid soepeler geworden. De afspraak is nu dat directeuren van divisies en diensten zelf beslissen of iemand kan blijven. Daar horen wat spelregels bij, zoals een jaarlijkse evaluatie. Dit beleid toetsen we elk jaar opnieuw met de raad van bestuur.”
Tekst: Jolien van der Kleij - Foto: Martijn Gijsbertsen
“Mijn hart ligt hier”, zegt Pastor, wijzend naar de afdeling Neurologie op locatie VUmc. “Ik vind mijn collega’s en patiënten zo leuk. Laatst kreeg ik nog een berichtje van een patiënt, die ik lang heb verpleegd. Haar partner was overleden, heel verdrietig. Ze schreef dat hij het altijd zo waardeerde dat ik vroeg hoe het met hém ging, toen zijn vrouw zo ziek was. Iets voor iemand kunnen betekenen, dat is zo mooi aan mijn werk.”
‘Knoop in mijn maag’
Haar man stopte op zijn 60e met werken. “Ik ga nog een jaartje door”, zei Pastor. Dat werd nog een jaar, en nog één. Uiteindelijk kreeg ze met 65 jaar en 3 maanden, haar pensioengerechtigde leeftijd, een officieel afscheidsfeestje. Ze genoot ervan, maar voelde ook een knoop in haar maag. Haar werk was eigenlijk nog te leuk om te stoppen. “Als je iemand nodig hebt, kun je me bellen”, zei ze tegen haar leidinggevende. En dat deed hij gelukkig. Lonkte de vrijheid dan niet? “Ik vind lezen en tijd doorbrengen met mijn familie heerlijk, maar hier werken ook”, lacht Pastor. “En reizen heb ik gedaan toen ik jonger was, dus dat hoeft niet meer. Niet mee wachten tot je pensioen, hoor. Je weet nooit hoe het leven loopt.”
Basil Waldmann, hoofd Neurocentrum, KNO en Kort verblijf, is supertrots op Rinske, Carol, Lisa en Fred, de 67-plussers in zijn team. Waldmann: “Je hoort in de media vaak hoe zwaar verpleegkunde is, maar het is óók een heel mooi vak. Er is zoveel kennis, ervaring en vakmanschap in deze beroepsgroep. De generatie die nu met pensioen gaat, koos deze baan voor het leven. Ze zijn loyaal, gedreven en willen graag mee blijven draaien in de maatschappij. Ik vind het een gemiste kans om ze niet te vragen of ze willen blijven werken op onze afdeling. Als je wilt stoppen, moet je stoppen. Dat juich ik toe, hoor. Er zijn afdelingen waar het werk het minder goed toelaat en je moet ook ruimte maken voor de nieuwe generatie. Maar als iemand wil blijven, dan bekijk ik graag samen wat er mogelijk is.”
10.000 stappen
“Ik kan bijvoorbeeld niet meer zwaar tillen, maar ik kan nog wel iemand draaien met een collega of met een glijmat”, legt Pastor uit, die nog 2 tot 3 keer per week werkt. “Ik merk wel dat ik ouder word. Het is lichamelijk best zwaar, je loopt soms 10.000 stappen op een dag hier in het ziekenhuis.” Daarom heeft ze besloten dat ze in november, op haar 74e, nu toch echt gaat stoppen. ‘Ja ja, dat zal wel’, zeggen haar collega’s plagend. En hoewel dat twijfelende gevoel weer opspeelt, weet ze het nu echt zeker. “Het is goed zo.” •
M