Zaterdagochtend, het is rustig op de weg.

Serene rust tijdens een mooie zonsopgang.

Dagdienst in het ziekenhuis,

Nog even wakker worden.

Met mijn koffie in de hand

Loop ik de afdeling Intensive Care Kinderen op.

De ouderkamer zit vol met familie.

Deze aanblik zegt me genoeg.

De angst voor verlies is voelbaar,

Zonder een woord uitgewisseld te hebben.

Bij de overdracht wordt dit bevestigd:

Een zorgelijke en uitzichtloze situatie.

Ouders die smeken alles voor hun kind te doen.

Verslagenheid, machteloosheid, angst maar ook hoop.

We doen alles wat we kunnen,

Maar staan met de rug tegen de muur.

Einde van de dienst, hoe neem je afscheid?

Een arm om de schouder,

“Veel sterkte” en toch “tot morgen.”

De “wellicht” slik ik in.

Zaterdagmiddag, het is druk op de weg.

De zon schijnt, mensen gaan erop uit.

Met een leeg gevoel rijd ik naar huis.

Bijkomen van deze intensieve dag.

Zondagochtend, het is rustig op de weg.

Serene rust tijdens een mooie zonsopgang.

Dagdienst in het ziekenhuis,

Nog even wakker worden.

Met mijn koffie in de hand

Loop ik de afdeling Intensive Care Kinderen op.

De ouderkamer is leeg.

Deze aanblik zegt me genoeg.

Het verlies is voelbaar,

Zonder iemand te zien of te spreken.

Bij de overdracht wordt dit gevoel bevestigd:

Haar kamer is leeg.

Peer support gaat over collega’s die elkaar steunen na een ingrijpende gebeurtenis. Intensive Care Kinderverpleegkundige Anita Bakker - de Jong schreef een beeldend gedicht over zo’n moment dat ze meemaakte in het Emma Kinderziekenhuis.

gedicht

Leeg